OKTOBER 2003
Hier weer even een update.
Ik moet eerlijk zeggen, dat er niet zoveel nieuws over mij te melden is. De restverschijnselen zijn nog hetzelfde. Het rare gevoel in mijn voeten is wel het meest irritante. Toen ik laatst bij de huisarts was, heb ik hem dat gemeld. Ik vroeg hem, of het niet verstandig was, om weer eens naar een neuroloog te gaan. Buiten het rare gevoel in mijn voeten gaan ook mijn tenen wat krom groeien (hamertenen dus). Hij vond het beter om naar een podoloog te gaan. En eigenlijk is dat wel logisch. Door het rare gevoel in mijn voeten krijg ik verkeerde signalen door, waardoor ik mij soms raar in mijn hoofd voel.
Ik dus naar de podoloog. Zij zag gelijk dat mijn tenen aan het kromgroeien waren. En dat ik een ontzettend holle voet heb (al vanaf mijn geboorte hoor, heeft niets met GBS te maken!). Dus ik loop nu met steunzolen. In het begin was het erg vervelend, maar ik ben er nu aan gewent.
Verder ben ik de laatste tijd wat moeier dan voorheen, maar dat heeft te maken met allerlei spanningen in de privé-sfeer. Eerst kregen we te horen dat mijn schoonmoeder een ongenezelijke vorm van kanker heeft en tot overmaat van ramp werd mijn 11 jaar jongere broer met een levensgevaarlijke bacterie (ja, hoe is het mogelijk, hij ook!), een streptococ, in zijn endeldarm op IC opgenomen. Door een hevige diaree is het gif van de bacterie in zijn bloedbaan gekomen, die heeft een bloedvergiftiging veroorzaakt en door die bloedvergiftiging heeft hij een longembolie gekregen. Hij heeft 3 1/2 week op het randje van de dood gezweefd, maar sinds dinsdag 14 oktober gaat het ineens stukken beter en mag hij waarschijnlijk a.s. maandag van IC af. Maar dan zijn we er nog niet, want de bacterie heeft zoveel schade aangericht, dat er nog wel wat operaties nodig zijn. We weten wel, dat hij waarschijnlijk voor de rest van zijn leven een stoma heeft. Maar hij is er nog, dat is op dit moment het belangrijkste.
Je kunt je voorstellen dat het allemaal erg emotioneel was, mede doordat er bij ons ook allerlei dingen weer bovenkwamen. Ik zag mezelf ineens op IC liggen met allerlei toeters en bellen om me heen. Ger maakte het hele gebeuren ook weer mee en wist precies wat mijn schoonzusje allemaal door moest maken. En ik wat mijn broer allemaal door moest maken.
Verder zijn we deze zomer met vakantie geweest naar Frankrijk en Italië. Dat is allemaal goed gegaan.
Maar ik heb nog steeds mijn goede en mijn slechte dagen. Ik weet dat ik nog steeds alles goed moet doseren en niet te veel achter elkaar moet doen. Want dan moet ik het bezuren. En dan zeg ik maar weer: daar zullen we mee moeten leren leven!