Ik zal me eerst even voorstellen: Mijn naam is Sonja Foeken uit Rotterdam, 61 jaar oud.
Dit is mijn verhaal.
Het begon met een onschuldig griepje in april 1999. Naar de huisarts geweest voor een kuurtje. Na een paar dagen begon het steeds erger te worden. Het leek alsof ik dronken was, zo liep ik te slingeren. Het gevoel in mijn voeten was ook al snel weg. De huisarts gebeld (een vervangende wegens vakantie van mijn eigen huisarts) en er werd een afspraak gemaakt voor donderdag 8 april in de middag.
Die bewuste donderdag werd ik wakker op de bank (ik kon geen trappen meer lopen) en probeerde op te staan om naar het toilet te gaan. Op het moment dat ik stond zakte ik ook gelijk weer in. Ik had totaal geen gevoel meer in mijn benen. Gelukkig was mijn jongste dochter thuis. Zij heeft gelijk de huisarts gebeld met het dringende verzoek om langs te komen. Bij aankomst zag hij al dat het erger was dan dat hij in eerste instantie had gedacht, na een paar testjes gedaan te hebben belde hij voor een ambulance.
De eerste nacht heb ik nog gewoon op zaal gelegen, maar de volgende dag werd ik overgeplaatst naar IC. De 1e 2 dagen in het donker, want mijn ogen konden zelfs geen licht meer verdragen. Die eerste paar dagen ging het heel snel bergafwaarts. Het gevoel in mijn benen was totaal weg, de kracht in mijn handen had ik niet meer. Zelfs een papiertje kon ik niet vasthouden. Mijn rechtermondhoek zakte naar beneden en één oog kreeg ik niet meer dicht.
Ik heb een week op IC gelegen, daarna weer terug naar zaal, waar het langzamerhand steeds iets beter ging. Na 7,5 week ziekenhuis mocht ik voor revalidatie naar het revalidatiecentrum Rijndam in Rotterdam.
Daar moest ik de kleinste dingen, zoals water opzetten voor een kopje thee, weer opnieuw leren. Het was zwaar, met z'n ups en downs, maar met de hulp van het personeel en de steun van familie en vrienden is het allemaal gelukt. Na 5 weken hard werken mocht ik weer naar huis.
27 april 2001 heb ik mee gedaan aan een onderzoek voor medicijnen. Het duurde totaal 12 weken, waarvan je 6 weken een placebo kreeg en 6 weken het medicijn Amantadine. We moesten ook diversen vragenlijsten invullen, zodat de artsen konden zien hoe je reageerde. Ik reageerde heel goed op de Amantadine.
Op 23 juli 2001 kreeg ik de vraag of ik aan nog een onderzoek mee wilde doen. Deze duurde 13 weken en hield in dat ik 3x per week naar het Dijkzicht ziekenhuis moest om 45 minuten te fietsen en wat krachtmetingen kreeg. In het begin was het erg zwaar, maar na verloop van tijd ging je merken dat het steeds beter ging. Je bent met een paar mensen, dus je helpt mekaar er wel doorheen.
We zitten nu in januari 2004, en het gaat redelijk. Ik kan nog steeds niet alles en daar bedoel ik mee, dat ik snel moe ben en toch nog niet al mijn krachten heb. Maar ja, dat is iets waar je gewoon rekening mee moet houden.
Op dit moment heb ik nog aan een klein onderzoekje meegedaan. Dat hield in een fietstest, krachtmeting en een neurologisch onderzoek. Dit is meer om te zien hoe het na zo'n lange tijd gaat.
Hallo, ik zal me even voorstellen. Ik ben Simone Brood. De jongste dochter van Sonja Foeken.
Na het lezen van de internet site van Johan, vonden mijn moeder en ik het een goed idee om ook onze, eigenlijk voornamelijk die van haar, om papier te zetten. Misschien dat andere mensen hier wat aan hebben.
Toen mijn moeder deze ziekte kreeg in 1999 was dat een behoorlijke schok. Ik ken mijn moeder niet anders als een sterke vrouw die nooit ziek was. Toen ze van de ene op de andere dag niks meer kon, moest ik wel even slikken. Dan moet ineens jij diegene zijn die sterk is.
Tijdens de opnamedag in Rijndam, ben ik er de hele tijd bij geweest. Ik wilde graag weten wat ze gingen doen etc. De uitleg was heel erg goed. We kregen precies te horen wat het revalidatieproces inhield, wat mijn moeder allemaal nog moest doorstaan voordat ze weer 'bijna' de oude zou zijn.
Het was een zware tijd. Mijn moeder had haar ups en downs, maar met de waanzinnige goede hulp van het personeel is het toch allemaal gelukt.
Ik ben vorig jaar (2003) mee geweest naar een bijeenkomst in het Dijkzicht ziekenhuis. Tijdens die bijeenkomst heb ik een aantal antwoorden gehad, en zijn er toch wel wat twijfels/angsten (bijna) weggenomen. Echt helemaal weggaan zal het nooit, mede omdat mijn moeder alleen woont. Daardoor blijf ik toch zeer bezorgd om d'r.
Wilt u mij mailen, klik dan hier of hier