Mijn verhaal over GBS.
Begin februari 2006 constateerde ik dat ik op zondagmiddag last van mijn rug kreeg, ik was naar Schiphol geweest die dag. Ik dacht nog eerst aan de val die ik had gemaakt van mijn stoel op mijn werk een week geleden. Mijn vrouw belde later naar mijn huisarts en die deelde mij mee dat er sprake was van een hernia. Ik kreeg daarvoor een paar spierverslappende pilletjes, en na twee weken zou het wel over zijn. Na 3 dagen kon ik bijna niet meer lopen. Ik begon last te krijgen van tintelingen in mijn tenen en dit breidde zich uit naar mijn voeten en handen. Het werd echter steeds erger en ook voelde ik mij hondsmoe. Kon nog slechts kleine stukjes lopen in huis en moest daarna gaan rusten. Ik ben ook van de trap gevallen, en lag een tijdje achter de buitendeur. Met veel moeite op handen en voeten naar boven gekropen. Het zelfde is ook gebeurd in de badkamer, toen lag ik op de koude vloer. Mijn vrouw heeft voor mij een klein krukje gehaald, mij daar opgezet, en mij zo weer naar de huiskamer, voetje voor voetje mij naar de bank gesleept.
Mijn vouw kon mij daar niet bij helpen, omdat ik meer dan 100 kilo woog, en zij maar 45 kilo is. Mijn toestand was zodanig verslechterd, ik voelde mij de hele dag hondsmoe en kon nog slechts lopen via de tafel en de stoelen. Mijn vrouw heeft die avond de spoedeisende huisarts gebeld en er werd geregeld dat ik in het Boven Y ziekenhuis in Amsterdam-Noord werd opgenomen. Ik lag in bed en kon mij plotseling niet meer bewegen. Was volledig verlamd. Ik kreeg maanden daarna van de revalidatie-arts te horen dat ik het Guillain-Barré Syndroom had. Op de dag dat ik in het ziekenhuis lag, kreeg ik een behandeling met gammaglobuline tegen GBS. De arts vertelde mij nog dat een dergelijke behandeling veel euro's kostte. Langzamerhand ging het steeds beter. Kon met hulp uit bed komen en met de rolstoel rijden. Kreeg ook gelijk fysiotherapie en ik merkte een duidelijke verbetering van mijn toestand.
Op 24 februari 2006 mocht ik het Boven Y ziekenhuis verlaten en heb toen nog een week thuis fysiotherapie doorgebracht. Ik kon mij in huis weer redelijk redden, wel met hulp van mijn vrouw en op krukken, maar trappen lopen zat er nog niet in. Na een week heb ik mijn huisarts gevraagd of ik naar buiten mocht, want van de therapeut mocht ik niet naar buiten, als ik niet met de krukken van de trap af kon lopen. Ik vond dat belachelijk. Ik zei nog, dat doe ik niet, want anders val ik van de trap af en breek zo mijn nek. Ik ben toen nog 3 weken lang, 2 maal per week, naar de fysiotherapie geweest. Toen ik weer eindelijk naar buiten mocht op mijn krukken ben ik naar het dagverblijf gegaan. Ik ben daar gaan oefenen in de fitness. Ik kon mij toen weer volledig redden.
Dit is alweer bijna een jaar geleden dat dit plaats gevonden heeft en ik heb nog steeds last van vermoeidheid. Ook heb ik altijd het gevoel dat mijn voeten koud zijn, terwijl ze dat niet zijn.
Ik ben echter blij dat alles toch nog zo goed is afgelopen, en die vermoeidheid zal wel verdwijnen en de tintelingen, die zijn zo goed als weg.
Vanaf half november ben ik thuis en hoef niet meer te werken. Het heeft meer dan zes weken geduurd voordat ik alles achter de rug had. Gestopt met roken, en tabletten tegen de pijn (Tramadol), die ook worden gebruikt door mensen die kanker hebben, die in het laatste stadium zijn.
De overgang was wel erg groot om alles in een keer naast je neer te leggen. Maar nu gaat het een stuk beter. En ik hoop dat dit jaar een goed jaar voor ons is, dat geldt ook voor mijn vrouw die in dat zelfde jaar aan de rug is geopereerd!!! Dus twee vliegen in een klap.
Wat ik het allerergste vond is dat ik van de arbo-arts na vier maanden gewoon weer aan het werk moest gaan, wel eerst een aantal uren per dag. Maar later weer volledig. Dat mens was niet goed bij haar hoofd. Ik heb mij gewoon weer ziek gemeld na vier weken. Op het werk is ook geen aandacht aan me besteed. Als je vroeg om een goede stoel voor je rug
en er was geen goede stoel te vinden. En als ik last kreeg van mijn rug en ik ging een stukje lopen, kreeg ik commentaar van mijn werkleider. Ik heb hem gezegd: dat hij de pot op kon, en ik ben gewoon naar huis gegaan. Je kreeg van niemand steun op je werk, ze lieten je gewoon in de kou staan. Voor Surinamers heb ik bewondering, die helpen en steunen elkaar, en gaan met zijn allen naar het kantoor, om verhaal te halen. Maar mijn directeur heeft half november 2006 ingegrepen in het arbeidsconflict op mijn werkplek. Ik mocht thuis blijven, en 3 maanden eerder stoppen met werken. Dit jaar ben ik 65 geworden. En nu kan ik genieten van mijn AOW.
Groeten,
Jan Ruijs
Wilt u mij mailen? Klik dan hier.