Het GBS-verhaal van Jeanette Berkman, 42 jaar toen ik GBS kreeg.
Ook ik werd verleden jaar getroffen door GBS. Het is begonnen in mijn voeten (achteraf denkend) en op 27 april 2006 zat het in mijn rechterhand.
Een paar uur later begon het in mijn linkervoet en op 30 april zat het in mijn beide voeten. 's Maandags direct naar de huisarts gegaan en deze dacht in eerste instantie aan CTS, maar vertrouwde het tintelende gevoel in mijn voeten niet en heeft me direct doorgestuurd naar de neuroloog. Ik kon hier uiteindelijk na drie weken terecht. Deze heeft een paar testjes gedaan en ik moest me geen zorgen maken. Achteraf een grote inschattingsfout. Daar ik een paar dagen later gevallen ben, heb ik weer kontakt met de huisarts gezocht. Deze heeft onmiddellijk het ziekenhuis gebeld waar ik ook gelijk terecht kon.
Ik heb op 2 juni 2006 een EMG gehad, op 6 juni 2006 kreeg ik de uitslag en op 7 juni 2006 lag ik in het ziekenhuis.
De volgende dag hebben ze een aantal rugpuncties moeten doen (6 stuks), omdat ze niet door het littekenweefsel van een oude operatie doorkwamen. De volgende dag is de punctie onder röntgen genomen. Dit was werkelijk een opluchting na de vorige dag. Wist niet dat het ook zo kon. Uiteindelijk werd er GBS vastgesteld.
Als ik de verhalen van andere mensen lees mag ik van geluk spreken hoe het met mij allemaal gegaan is. Mijn lichaam is zichzelf weer gaan herstellen en na veel geduld ben ik 2 oktober 2006 weer wat begonnen met werken!!
Iedereen, vooral de artsen waren verbaast dat het zo snel weer goed met me ging. Nu een aantal maanden verder, we zitten in maart 2007, ben ik weer volledig aan het werk!! Het bevalt me goed, mijn lijf reageert ook goed, al heb ik nog wel een lichte tintelend gevoel in mijn handen en voeten, maar voor de rest heb ik absoluut niet te klagen, wat ik ook niet doe.
Ik heb altijd een positieve instelling gehad en ik denk dat dat heel belangrijk is geweest voor mijn herstel.
Bij deze wil ik alle GBS patiëten ook zeggen: blijf positief en geduldig, want dan kom je er wel.
14 juni 2007
Afgelopen dinsdag was ik bij mijn peut en ik vroeg aan hem of hij na de behandeling "hamertje tik" bij me wilde doen.
"Hamertje tik" vroeg hij. Ja, zei ik, wil je eens kijken of er al wat reflexen terug zijn gekomen? Daar ik niet meer terug hoef naar de neuroloog kan ik dat zelf niet bijhouden.
Afin, eerst mijn knieën, niets, daarna mijn enkels, niets. Toen mijn elleboog rechts. Tot mijn stomme verbazing en vreugde begint het in beide armen terug te komen. Voor mij een teken dat mijn lichaam nog steeds bezig is het zich te herstellen. Ik had dit nooit verwacht en ging ervan uit dat ik nog nergens reflexen zou hebben.
Dus lieve mensen houd moed, verlies niet je positiviteit en ga door met wat je kan.
UPDATE JULI 2009
Ongeveer 5 weken geleden ging ik naar mijn werk en tot mijn stomme verbazing voelde na DRIE jaar mijn linker voet anders aan. Kon het niet geloven.Ach dacht ik "dit wil ik graag dus het zal wel niet waar zijn. Ik zie en voel het morgen wel".
De volgende ochtend had ik nogsteeds het zelfde gevoel. Mijn linkervoet zatminder beknellend in mijn schoen. Joepie!!! Dat gevoel is nu nog zo. Mijn schoenen zitten lekkerder. Helaas is de kracht nog niet terug, maar dat kan misschien ook nog komen.
Na drie jaar een hele rare ervaring, maar het kan. Ben er ook erg blij mee.
Met vriendelijke groet,
Jeanette Berkman
Als je me wilt mailen, klik dan hier.
Terug naar patientenindex