De GBS-ervaring van Roy (geschreven: 9-7-2001), geboren op 08-08-1974.
Op 7 april 1994 (ik kan me in de exacte datum iets vergissen) was ik zoals bijna iedere avond op het trainingsveld van de plaatselijke voetbalclub.
Ik was leider van de C-junioren en speelde een partijtje met hen mee (het was ongeveer 19.00 uur). Tot opeens mijn rechtervoet omsloeg. Het vreemde was dat het me geen pijn deed, dus ik ging gewoon verder. Even later merkte ik in een sprintje dat ik ineens heel langzaam rende, want een pupil van de C rende me er zo uit, iets dat me normaal nooit gebeurde.
Later zwikte nog enkele malen mijn enkel om, waarna ik naar de verzorger van het 1e elftal liep, die toevallig langs de lijn stond. Hij had er geen verklaring voor en een beetje verward stapte ik maar op de fiets en ben ik naar huis gereden.
Ik wist niet wat ik ermee aanmoest, ik voelde ook een pijn in mijn onderrug, dus ik dacht dat er misschien wel een zenuw bekneld zat of zo en deed wat rek en strek oefeningen. Daarna ben ik maar op bed gaan liggen waar de angst een beetje opkwam.
Toen kwam mijn moeder thuis, waarvoor ik de deur open ging maken. Ik had de deur net opengemaakt (mijn broer liep ook al in de gang om de deur te openen) en zei hallo tegen mijn moeder, toen ik zo achterover viel en mijn broer mij gelukkig opving.
Uiteraard schrok mijn moeder zich een hoedje toen op die manier de deur voor haar werd opengedaan. Ze twijfelde geen moment en zei dat ik meteen naar de EHBO moest.
Daar aangekomen was het lange wachten op de neuroloog.
Deze liet wat röntgenfoto’s maken en na wederom wachten werd ik opgenomen in het ziekenhuis. De neuroloog vertelde me dat ik een verlammingsziekte had en vroeg steeds uitdrukkelijk of ik nog gevoel had in mijn handen. Daar begreep ik niks van, want er was niks mis met mijn handen, de benen! Ik kon niet meer lopen! Nu begrijp ik uiteraard dat ik heel veel geluk had dat ik niets aan mijn handen had. Hij vertelde me dat ik een zenuwontsteking in de onderrug had en dat die de verlamming veroorzaakte.
De belangrijkste vraag voor mij was of ik weer gewoon zou kunnen voetballen. De neuroloog verzekerde me dat dat wel goed zou komen, daardoor was ik op mijn gemak gesteld.
Inmiddels trok de verlamming door richting de bovenbenen (beide onderbenen waren al flink verlamd) en werd ik naar mijn kamer gebracht.
Ik had enorme steken in mijn bovenbenen, zo erg dat ik het zelf niet eens meer goed besefte dat ik zoveel pijn had. Dat hoorde ik de dag erna pas van mijn kamergenoten en toen pas kon ik het me ook herinneren.
Het waren nog spannende uren, want de vraag was waar het zou stoppen. Om 21.30 uur was ik tot aan mijn middel verlamd. Daar stopte het gelukkig.
In het ziekenhuis ging alles geweldig, ik had thuis niemand (behalve ons gezin) achtergelaten (ik had geen vriendin) en ik genoot van de aandacht van de zusters. Alles vond ik prima, want ik zou toch wel weer kunnen voetballen!
Maar na zo’n 3 weken bleek bij de therapie dat het toch wel eens niet helemaal meer goed zou kunnen komen, langzaamaan besefte ik zo toch dat ik er wat aan over kon houden.
Het ergste vond ik het urineren, dat kon ik alleen via die verdomde catheter. Gelukkig kwam ook daar na 4 weken een beetje schot in.
Na 5 weken kon ik weer een beetje lopen en een beetje plassen, maar moest nog wel 3 maal daags zelf catheteriseren, want ik mocht naar huis.
Thuis aangekomen kreeg ik een enorme terugslag: mijn ouders hadden mijn slaapkamer helemaal opnieuw ingericht. Op de een of andere manier wilde ik echt thuis komen, zoals ik mijn slaapkamer het laatst achter had gelaten…Toen kwam er een hoop emotie uit, die ik waarschijnlijk steeds onderdrukt had.
Het was de eerste dagen veel in de rolstoel zitten en oefenen met krukken. Vrij snel mocht de rolstoel weg en bleven de krukken mijn enige loophulp.
Daarna kreeg ik een enkel-voet-orthese, waarmee ik op eigen kracht kon lopen. Dat ging zo goed dat ik er zelfs mee ging voetballen. Tsja daar zijn die ortheses niet op gemaakt, dus ik brak de orthese.
Op een gegeven moment droeg ik de orthese alleen nog maar als ik ging werken (ik had een bijbaantje in de bediening van een restaurant), de klanten hadden blijkbaar niet in de gaten door de orthese, hoe “raar” ik eigenlijk zonder zou lopen.
Toen ik ben gestopt met dat bijbaantje, was ik klaar met school en ben ik het bedrijfsleven ingegaan.
Ik heb de orthese nooit meer gedragen en “zwabber” daardoor een beetje met mijn rechtervoet. Mijn linkervoet kan ik niet geheel opheffen, maar goed genoeg om normaal te kunnen lopen. Mijn rechtervoet kan ik niet eens tot 90 graden heffen, vandaar mijn 'rare' loopstijl.
Het urineren gaat gelukkig ook weer normaal, ik heb geen catheter meer nodig!
Ik heb nog een paar jaar gevoetbald, door iedere keer de enkels heel goed in te zwachtelen, zodat mijn voeten toch zoveel mogelijk geheft werden door het verband.
Echter, dat heeft me enkele malen een inscheuring van de enkelbanden gekost en dit jaar werd me dat teveel. Tevens was het voetbal op zich niet meer zo leuk, omdat ik te langzaam was geworden en geen krachtig schot meer had. Ik ben er dus mee gestopt.
Nu woon ik samen met een lieve vriendin, heb een aardige baan en leef alsof er niets aan de hand is!
29 mei 2006
Inmiddels zijn we weer bijna 6 jaar verder en ben ik de trotse papa van 2 kinderen. Ook heb ik in tafeltennis een nieuwe sport gevonden. Ik werk momenteel in een 5-ploegendienst en dat gaat me goed af.
19 oktober 2007
Ik ben inmiddels al een jaartje bezig met fitness. Ik merk dat ik wat moeite heb met conditietraining, maar het trainen met de gewichten doet me goed en ik voel me er heerlijk bij. Wellicht ook een aanrader voor andere (ex)patiënten.
Voor degenen die mijn kinderen willen zien: www.spookjes.nl
Wil je mij mailen, klik dan hier