Hierbij het ervaringsverhaal van Theo Adriaansen.
Op maandag 6 september 2004 begonnen bij mij de eerste symptomen.
Ik sta om 8 uur op. Ik zie niet goed. Ik ga bij mijn vrouw in de badkamer zitten op de rand van het bad, en zeg "Wat heb ik toch? Het lijkt wel of ik niet wakker kan worden, het lijkt wel of ik me ogen niet open krijg, ik zie slecht (alles dubbel)".
Ik ga toch maar even de hond uitlaten, maar mijn zicht is niet goed.
Ik ga toch maar met de auto naar Volendam. Ik moet daar met een zanger op de kermis staan, op de dijk (ik ben o.a. geluidsman). Ik bel later op de ochtend naar huis en zeg dat ik op een bankje lig, omdat ik alles dubbel zie en een tintelend gevoel ik mijn benen heb.
Ik ga dezelfde middag naar de dokter. Die zegt dat ik maar eens goed moet gaan slapen en goed moet gaan uitrusten, omdat ik te veel werk (ik werk ook nog als schilder). Ik lig de hele middag en avond in mijn bed.
7 september 2004
Ik sta weer op met slecht zicht. Tintelingen in handen en benen, maar ga toch maar naar mijn werk. Ik bel rond 9 uur naar huis met het verhaal dat ik naar huis gebracht wordt door een collega, want ik merk dat het slechter met me gaat. Ik kan haast niet meer lopen, het tintelen in armen en voeten wordt erger.
Thuis gekomen kan ik zelf uit de auto komen, maar als ik over wil steken val ik bijna om, want mijn hele orientatie is weg.
Mijn vrouw brengt me naar de 1e hulp. Daar aangekomen kom ik met moeite de auto uit en ga in een rolstoen zitten. Lopen lukt haast niet meer. Mijn bloeddruk is goed, mijn hele lichaam tintelt, maar ik heb weinig gevoel in handen en voeten.
Ik word doorgestuurd naar de afdeling Orthoptie, omdat ze denken dat het aan mijn ogen ligt, want als je alles dubbel ziet ga je lopen zwalken, volgens de artsen. Na een aantal tests, waarin ze niets konden vinden, willen ze me de volgende dag terug zien om nog meettesten te doen. Ik lig de rest van de dag in bed.
Woensdag 8 september 2004
Hoe eigenwijs dan ook, ik ga toch weer naar mijn werk. Maar ik bel al heel snel mijn vrouw, dat ik weer naar huis kom. Ik voel dat het veel slechter met me gaat. Hoe ik naar huis ben gereden weet ik niet meer, maar ik ben goed in paniek. Mijn vrouw moet me uit de bus tillen, ik kan het niet meer.
Meteen weer naar de 1e hulp, in een rolstoel. Deze raadt me aan om eerst een oogtest te doen voor ze me verder behandelen. Maar aan mijn ogen mankeert niets zegt ze, dus ze stuurt me door naar een neuroloog. Daar aangekomen moet ik allerlei tests doen. Mijn oogleden staan inmiddels zo, dat het lijkt of ik stoned ben. De neuroloog wil dat ik direct opgenomen wordt, omdat het misschien uit mijn hersens komt.
's Middags een MRI scan gehad, gelukkig is alles goed, geen afwijkingen. Het lijkt of ik langzaam verlamt raak. Ik kan niet meer zelf uit bed komen, ik kan ook niet meer zelf uit een stoel opstaan. Ik loop heel slecht, dus dan maar achter een rolator. De rest van de week wordt er nog een aantal buisjes bloed afgenomen en er volgt een ruggeprik, om het merg na te kijken, maar alles wijst op Guillain- Barre.
Ik kan inmiddels geen eitje meer pellen, of een flesje open draaien. Als ik mijn tanden probeer te poetsen, zit ik soms naast mijn mond. Ik heb dus totaal geen orintatie meer. Ik moet me op de wc pot laten vallen en dan moeizaam aan een stang aan de wand optrekken. Ik ga ook raar praten, ze zeggen als een dronken vent.
Dit duurt een aantal dagen, het wordt langzaam beter.
Na 1 1/2 week in het ziekenhuis trekt langzaam het tintelende gevoel in mijn voeten weg, ik krijg fysiotherapie om weer los te leren lopen, dus daarom mag ik nog niet naar huis. Het is ongelooflijk dat ik 1 1/2 week geleden nog hard heb gelopen en nu haast niet meer kan lopen en het weer moet leren.
Na 2/12 week in het ziekenhuis te hebben gelegen mag ik op zaterdag naar huis. Ik loop met een kruk, langzaam maar het gaat. Ik kan moeizaam de trap af (achteruit ). Ik probeer na 2 dagen te autorijden, maar dat gaat niet, ik heb nog geen kracht in mijn voeten voor het bedienen van de pendalen. De oriëntatie in mijn handen is nog niet goed. Ik kan nog niet schrijven en laat alles uit mijn handen vallen. Ook slaap ik nog heel veel tussendoor.
Op diinsdag ga ik voor het eerst een paar uur aan het werk en ook woensdag en donderdag, alleen maar om het te proberen. Na 2 weken loop ik bijna weer normaal, alleen mijn handen blijven achter. Ik werk weer halve dagen, de andere halve dagen slaap ik.
Maandag 31 januari 2005
Laatste controle bij de neuroloog. Volgens de neuroloog ben ik helemaal genezen. Hij zegt, dat ik weer met de bedrijfarts kan gaan praten om weer te gaan beginnen met werken.
Hij kijkt verbaasd, als ik hem vertel dat ik na mijn ontslag uit het ziekenhuis, direct al weer ben begonnen met werken.
Oktober 2005
Voor het eerst weer 18 km (het rondje wat ik vroeger met gemak liep), achter elkaar hard gelopen.
Ik werk weer hele dagen als schilder en ook weer volledig als geluidsman. Het gaat heel goed met mij.
Volgens de neuroloog heb ik een lichte vorm van Guillain-Barre gehad.
Wilt u mij mailen, klik dan HIER